თითქმის 7 თვეა რაც ბლოგისთვის აღარ მიმიმართავს, არც ძველი წამიკითხავს არც ახალი დამიმატებია. თუმცა არც მანამდე გამოვირჩეოდი აქტიურობით. მახსოვს ამ ბლოგის შექმნის მიზეზი ის იყო რომ 24 საათი აღარ ვიყავი ტელეფონზე ჩამოკიდებული და ჩემი სამუშაო გრაფიკი მეტად უფრო თავისუფალი გახდა და მქონდა მეტი დრო საფიქრალი. დამწერეა აწმყო , რომელიც მერე წარსული გახდებოდა და მეტად დამეგეგმა, გამეანალიზებინა ჩემი ცხოვრება,თუმცა მის მერე აქამდე დრო როგორ გავიდა ისევ არ მახსოვს. არ მახსვოს იმიტომ რომ არ მიფიქრია, (ვგულისხმობ მნიშვნელოვანზე და მთავარზე). არადა ფიქრია ის მაჯისცემა რაც გახსენებს რომ შენ ხარ მსოფლიოს, ცხოვრების ნაწილი და არ უნდა ჩაგიაროს ცხოვრებამ სადღაცას მიღმა.. თუ არ იფიქრე და არ შეიგრძენი არ ცხოვრობ, მხოლოდ არსებობ. როდესაც ასეთი ინერტული და პასიური ვხდები მუდამ დეპრესიის მსგავსი მოწყენილობა მემართება , მერე შემოვუძახებ ჩემს თავს დავეუფლო ახალ ცოდნას, ახლებულად შევხედო სამყაროს, გავხდე ახალი ადამიანი. ვფიქრობ ორი რამით ამაღდება ადამიანი : დიდი განათლებით და დიდი გრძნობით. არც ერთი მე ჯერ არ დამმართნია. თუმცა ყველაფრის წყარო რა თქმა უნდა ღმერთია. მაგრამ ღმერთსაც უნდა შესწავლა და შეგრძნება. მე კი მცონარების ვნებით შებყრობილი ვერც ერთს ვერ ვახერხებ. მინდა ვიცოდე და მიყვარდეს! მაინც მოკლედ დავწერ ერთ წლიანი ინტერვალის შესახებ: 1 . შევიცვალე სამსახური (დავწინაურდი) 2 . შევიძინინე მანქანა 3 . დედამ მუშაობა შეწყვიტა 4 . ჩემმა დამ სამსახური დაიწყო არც თუ ისე უმნიშვნელო სიახლეებია :) მათ შორის მესამეზე დიდ ხანს ვნატრობდი. დიდება უფალს ყველაფრისათვის.